top of page

"Ik ben Lisa – iemand met een groot hart en een nieuwsgierige geest. Dit is mijn verhaal."

Wie ben ik?

Ik ben Lisa, 31 jaar – nieuwsgierig, gevoelig, leergierig én positief.
Altijd op zoek naar groei, verbinding en verdieping – met mensen, met dieren, met het leven zelf. Ik wil bloeien, leven, genieten, lachen. En als het even kan: anderen helpen hetzelfde te doen.

Mensen zeggen vaak dat ze mij herkennen aan mijn lach. Als kind lachte ik altijd – mensen beschreven mijn lach alsof de zon doorkwam. Ook nu, ondanks alles, probeer ik die lach niet kwijt te raken. Want die lach, dat ben ik. En ik geloof dat ik haar weer écht terug kan vinden.

Mijn hart ligt bij gezondheid en gedrag. Ik studeerde Biomedische Wetenschappen aan de Universiteit van Maastricht – niet omdat ik van cijfers houd, maar omdat ik wil begrijpen hoe dingen werken. In het lijf en in het leven. Ik ben geboeid door wat mensen voelen, hoe ze zich gedragen, en hoe alles met elkaar verbonden is.

Vóór ik ziek werd was ik altijd in beweging. Letterlijk én figuurlijk. Paardrijden, leren, werken, diepe gesprekken voeren, nieuwe dingen ontdekken: Dát was mijn wereld.
Mensen omschrijven mij als lief, slim en doorzetter. Iemand die altijd klaarstaat voor anderen, en denkt in mogelijkheden. Ook als het moeilijk wordt.

En nu? Nu is mijn wereld klein. Maar niet leeg.

Mijn vriend en onze katten zijn mijn dagelijkse lichtpuntjes. Hij zorgt voor me met zoveel liefde, geduld en humor. Zij kruipen tegen me aan, voelen haarfijn aan hoe het met me gaat. Samen maken ze mijn dagen draaglijker en zachter.​​​

​

Lisa en Mac.JPG
Overprikkeld.jpg
Lisa zonnebril_edited.png

Mijn pad: van energiek naar uitgeput

Het ongeval – In 2014 werd ik van mijn scooter gereden door een busje dat een draai wilde maken en mij daarbij over het hoofd zag. In eerste instantie leek het mee te vallen: wat nekpijn, wat schrik. Maar langzaam kwamen er steeds meer klachten bij: vermoeidheid, nek- en hoofdpijn, pijn in mijn hele lijf, rugklachten, migraine, duizeligheid, overprikkeling, concentratieproblemen. Wat begon als “vage klachten” werd een jarenlang proces van inleveren.

Jaren van zoeken en proberen – Van specialist naar specialist, van reguliere revalidatie, fysiotherapie, ergotherapie tot alternatieve behandelingen. Maar een duidelijke oorzaak bleef uit. Intussen werd mijn wereld stukje bij beetje kleiner. Studeren, werken, paardrijden, een avondje uit: dingen die vanzelfsprekend waren, werden langzaam te zwaar en uiteindelijk zelfs ook onmogelijk. Toch bleef ik proberen. Bleef ik zoeken.

Het lichtpunt – In 2022 bezocht ik Cognitive FX in Utah. Zij zagen op mijn hersenscans wat niemand eerder erkende: een niet herstelde hersenschudding, die de basis vormde voor mijn klachten. Ik kreeg de diagnose post-concussion syndromen (PCS) dat in Nederland valt onder niet-aangeboren hersenletsel (NAH). In de kliniek legden ze me uit dat mijn zenuwstelsel chronisch ontregeld was. Ik startte met hun intensieve revalidatieprogramma: eerst tien dagen daar, daarna verder thuis. Het was zwaar, maar ik voelde iets gebeuren. Mini-stapjes vooruit die leidden tot voorzichtige hoop.

Het keerpunt – Ruim een jaar geleden werd ik binnen korte tijd getroffen door een virus én maakte ik een onhandige vliegtuiglanding mee, waarbij mijn nek opnieuw een klap kreeg. Daarna ging het snel: hevige migraineaanvallen, extreme overprikkeling en een lijf dat compleet instortte. Mijn zenuwstelsel sloeg volledig op tilt. Ik kon niet meer tegen licht, geluid, beweging. Ik lag weken lang in het pikkedonker en kwam de kamer enkel uit met een zonnebril op. Zittend aan tafel eten lukte niet meer. Jos, mijn vriend, bracht me eten in bed. Naar de wc gaan leek wel een wereldreis. Alles wat ik had opgebouwd, gleed opnieuw weg.

Ik probeerde opnieuw van alles: online sessies met CFX, specialisten bezoeken, fysio, osteopaat. Maar niets hielp. In plaats daarvan kwamen er nieuwe diagnoses bij: ME/CVS en POTS. De disreguleratie van mijn zenuwstelsel werd intenser dan ooit. Alles leek het erger te maken.

Onlangs vonden een moedige arts en ik één medicijn dat iets verlichting gaf. Klein, maar voelbaar. Ik kan weer een beetje voor mezelf zorgen: opstaan gaat weer iets gemakkelijker, ik kan eten aan tafel en zittend douchen. Kleine stappen – die voelen als een grote winst. Helaas lig ik nog altijd meer dan 20 uur per dag op bed, is traplopen een opgave, heb ik constant een zonnebril op en kan ik de zon niet verdragen, ben ik nog constant overprikkeld, kan ik de deur niet uit en zijn dagelijkse dingen, zoals koken en opruimen, nog steeds onmogelijk.

Dit is erg confronterend, ik voel nu wat het écht betekent om ziek te zijn. De jaren na mijn ongeluk dacht ik dat ik het zwaar had, maar ik was nooit bedgebonden zoals nu.

Toch ben ik dankbaarder dan ooit: Voor wat er wél is. Voor Jos – mijn rots. Voor mijn katten, die altijd bij me zijn. Voor mijn vrienden en familie die mij bijstaan waar ze kunnen. Dat zijn een hoop lichtstraaltjes in een donker leven!
Ik droom over een zomeravond in de tuin samen met Jos en wat vrienden. Met een fris drankje, gewoon samen zijn... En lachen! Dát is waar ik naartoe wil.

Op volle kracht vooruit

Voor mij is kracht niet stoer doen of doorgaan alsof het wel meevalt. Kracht is: niet opgeven, blijven zoeken naar mogelijkheden, mijn hart volgen, voelen wat er wél kan, ook als het langzaam gaat.

Ik wil weer zelf kunnen zorgen voor mijn lijf en mijn leven. Kleine dingen doen die voor anderen vanzelfsprekend zijn, zoals koken, in de zon zitten en vooral: genieten, lachen en leven.

Ik haal kracht uit nieuwsgierig blijven. Uit blijven voelen waar ik naartoe kan. Uit Jos, die er elke dag voor me is en me laat voelen dat ik het waard ben. Uit mijn katten, die me stilletjes gezelschap houden en feilloos aanvoelen wat ik nodig heb. Uit de mensen om me heen, die mij zien – ook nu.

Ik hoef geen picture perfect leven. Ik wil gewoon (een stukje van) mijn leven terug. Mijn weg vinden, in mijn tempo, vanuit mijn eigen kracht.

Ik ben ervan overtuigd dat Neurophysics Therapy mij gaat helpen om mijn weg te vinden. En om op die weg te te geraken, heb ik jouw hulp nodig. Zodat ik niet alleen mijn leven, maar ook mijn lach kan terugvinden!

Lisa herfst.JPG
bottom of page