In het donker groeide iets wat nu gezien wil worden

Meer dan tien jaar ziek, zonder dat iemand het aan me zag. Het afgelopen jaar werd ík zelfs bijna helemaal onzichtbaar voor de wereld. De dagen breng ik grotendeels door op bed, vaak in het donker. Letterlijk afgesloten van de buitenwereld. De wereld trekt aan me voorbij, terwijl ik stil lig.

Wat niemand ziet, lijkt soms niet te bestaan. 

Met deze blog breek ik het stilzwijgen. 

Ik wil je meenemen op mijn reis naar zichtbaarheid.

Waarom ik dit ga doen

Lange tijd voelde ik schaamte. Over ziek zijn en over niet ‘meedoen’ in de maatschappij. Ik droeg een onzichtbaar masker om niets te hoeven uitleggen. Wie gelooft nou dat je écht ziek bent als je het niet kunt zien? Ik denk dat ik het zelf ook heel lang niet geloofde.

Nu is er iets veranderd. Dat masker gaat af. Ziek zijn is geen zwakte en onzichtbaarheid maakt de ziekte niet minder echt. Ik voel in elke vezel dat dit het moment is: ik mag gezien worden. Mijn verhaal mag er zijn. Ook wil ik iets teruggeven. De verhalen van lotgenoten hebben míj veel gebracht: herkenning, troost, kracht.

In Nederland leven ruim 9 miljoen mensen met een chronische ziekte meldt VZinfo. Daaronder vallen onzichtbare ziekten zoals ME/CVS, fibromyalgie en long-COVID. Het overgrote deel van deze mensen wordt vertegenwoordigd door vrouwen. Veel onzichtbaar zieken worden niet geloofd of als aansteller weggezet. Dat moet anders.

Met deze blog wil ik laten zien hoe mijn leven er écht uitziet. Zonder masker en zonder doekjes eromheen te winden. Soms donker, rauw, pijnlijk. Gelukkig ook vol licht, liefde en hoop.

Wat niemand zag

Wie mij afgelopen jaar zocht, vond mij meestal niet. Daar lag ik dan: tussen de kussens, gordijnen dicht, hoofd overprikkeld, lichaam op. Altijd vergezeld door minimaal één van mijn lieve katten. Ze nemen hun rol als bedbewakers heel serieus 😉

In die stilte kwam ik dichter bij mezelf. Ik leerde luisteren naar mijn gedachten, gevoelens en pijn. Ik huilde, was boos op het leven en gefrustreerd over de situatie. Tegelijkertijd ontdekte ik wat voor mij echt belangrijk is: liefde, verbinding, vertrouwen op het universum, meegaan met de flow (als er een flow wás, haha) en simpelweg ZIJN.

Terug naar leven

Binnenkort stap ik op het vliegtuig naar de andere kant van de wereld. In Australië start ik met een intensief traject: Neurophysics Therapy by Ken Ware. Ik vind het spannender dan ik met woorden kan beschrijven. Wat het me zal brengen weet ik nog niet. Ik hoop op iets simpels en groots tegelijk: Minder pijn en uitputting, meer lachen, genieten en leven.

Ik zou het geweldig vinden om:

• weer eens op een terras te kunnen zitten zonder overprikkeling;

• te wandelen in de zon;

• te lachen met iemand van wie ik hou. Misschien zelfs zó hard lachen dat ik moet huilen van geluk.

In mijn blogs neem ik je mee in dat proces: het verloop van de therapie, de effecten, de uitdagingen. Maar deze reis gaat over méér dan fysiek herstel.

Een blog vol (h)erkenning

Ik schrijf niet alleen voor mezelf, maar ook voor jou. Voor de vrouw of man die zich herkent. Degene die zich ook onzichtbaar voelt. Voor wie zich regelmatig ‘te veel’ of juist ‘onvoldoende’ voelt. Voor wie moe is van uitleggen. Voor wie niet de woorden vindt. Ik hoop dat mijn woorden jou kracht geven. Net zoals de woorden van anderen mij op de been hielden.

Is het spannend om dit te delen? Ja. 

Ben ik bang voor oordelen? Zeker. 

Maar ik voel dat ik het moet doen. 

Dus hup, de wereld in: Zichtbaar.

Als je tot hier bent gekomen met lezen: Bedankt! Ik zou het geweldig vinden als je een reactie achterlaat of abonneert op deze blog.

Veel liefs,

Lisa

P.S. Wil je een bijdrage doen aan mijn therapie in Australië? Doneer hier 💛